Την ομάδα που ξέρουμε και που θέλουμε να βλέπουμε, είδαμε μετά από πολύ καιρό και πάλι, χθες το μεσημέρι στο γήπεδο της Χωράφας. Με αντίπαλο τον Άγιο Δημήτριο, μια ομάδα ενισχυμένη και πολύ προβαλλόμενη, την τελευταία εβδομάδα, λόγω των μεταγραφικών της κινήσεων, και με τα τελευταία μας αποτελέσματα να μη βοηθάνε στο να χτιστεί η καλύτερη ψυχολογία για εμάς, μπήκαμε μέσα στο γήπεδο και μόνο αυτό δεν δείξαμε, ούτε φυσικά αφήσαμε να φανεί σε καμία περίπτωση, ότι εμείς βρισκόμασταν στην 13ή θέση του βαθμολογικού πίνακα και οι φιλοξενούμενοί μας, στην δεύτερη.

Από την αρχή του αγώνα, ξέραμε που πατάγαμε, τι θέλαμε και πως κάποια στιγμή αυτό που θέλαμε θα μπορέσουμε να το πάρουμε. Κι αν πέρασε ένα ημίχρονο που δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερα κλασσική ευκαρία, πέρα από μια κεφαλιά του Ζαχαράκη στο 29ό λεπτό που ο αντίπαλος τερματοφύλακας έδιωξε με υπερένταση, είχαμε την υπομονή και το δείχναμε ότι θα το περιμένουμε όποτε κι αν έρθει.

Βέβαια για να τα λέμε και ακριβώς όπως έγιναν μια ολοκληρωμένη μεγάλη ευκαιρία, είχε και η ομάδα του Αγίου Δημητρίου, με μια εξ' επαφής κεφαλιά στο 25ό λεπτό.

Η υπομονή που λέγαμε πριν, ανταμείφθηκε και σε μια από τις λίγες ευκαιρίες που είχαμε, και συγκεκριμένα στο 49ό λεπτό, είδαμε τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα, κι αυτούς που το πανηγυρίζουν να είμαστε εμείς. Ήταν η στιγμή που ο Ρουμελιωτάκης πήρε τη μπάλα από τα δεξιά, έκανε μια ωραία επέλαση και τη γύρισε ακριβώς εκεί που έπρεπε, στη γωνία της μικρής περιοχής, όπου ο Φαρρούκου, το έκανε να μοιάζει πολύ απλό, και με ένα πλασέ χωρίς να το σκεφτεί, πέτυχε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της ομάδας μας, στη δεύτερή του συμμετοχή. Αυτό μάλιστα ήταν το δεύτερο γκολ μας, μέσα στο 2017, και το πρώτο που δεν είναι από πέναλτυ.

Στην ουσία, είχαμε λοιπόν ένα ολόκληρο ημίχρονο μπροστά μας για να διαφυλάξουμε αυτό το υπέρ μας αποτέλεσμα και μέχρι περίπου το 80ό λεπτό το κάναμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Κάπου εκεί λίγο η κούραση των ποδοσφαιριστών μας, η πίεση των αντιπάλων που όπως ήταν φυσιολογικό θα αυξανάταν, μας έκλεισε στα καρέ μας και σε τρεις περιπτώσεις κινδυνεύσαμε σοβαρά με την ισοφάριση, όμως η αστοχία των αντιπάλων και μια πολύ καλή επέμβαση του Μυλωνά, κράτησαν το υπερπολύτιμο αυτό 1-0.

Μια νίκη που συνοδεύτηκε όπως προείπαμε από μια μεστή και ουσιαστική εμφάνιση των ποδοσφαιριστών μας, που πίεσαν, μάρκαραν (για πρώτη ίσως φορά όλοι), και έλεγξαν όπως έπρεπε το παιχνίδι, στις δύσκολες στιγμές του, παίρνοντας ένα ψυχολογικό αβαντάζ για τη συνέχεια του δεύτερου μισού του πρωταθλήματος, που τώρα ξεκίνησε.